திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

சிறுமை நமக்கொழியச் சேட்சென்றார் உள்ளி 
நறுமலர் நாணின கண்.

Thine eyes grown dim are now ashamed the fragrant flow'rs to see,
Thinking on him, who wand'ring far, leaves us in misery.

நயந்தவர் நல்காமை சொல்லுவ போலும் 
பசந்து பனிவாரும் கண்.

The eye, with sorrow wan, all wet with dew of tears,
As witness of the lover's lack of love appears.

தணந்தமை சால அறிவிப்ப போலும் 
மணந்தநாள் வீங்கிய தோள்.

These withered arms, desertion's pangs abundantly display,
That swelled with joy on that glad nuptial day.

பணைநீங்கிப் பைந்தொடி சோரும் துணைநீங்கித் 
தொல்கவின் வாடிய தோள்.

When lover went, then faded all their wonted charms,
And armlets' golden round slips off from these poor wasted arms.

கொடியார் கொடுமை உரைக்கும் தொடியொடு 
தொல்கவின் வாடிய தோள்.

These wasted arms, the bracelet with their wonted beauty gone,
The cruelty declare of that most cruel one.

தொடியொடு தோள்நெகிழ நோவல் அவரைக் 
கொடியர் எனக்கூறல் நொந்து.

grieve, 'tis pain to me to hear him cruel chid,
Because the armlet from my wasted arm has slid.

பாடுபெறுதியோ நெஞ்சே கொடியார்க்கென் வாடுதோட் 
பூசல் உரைத்து.

My heart! say ought of glory wilt thou gain,
If to that cruel one thou of thy wasted arms complain?.

முயங்கிய கைகளை ஊக்கப் பசந்தது 
பைந்தொடிப் பேதை நுதல்.

One day the fervent pressure of embracing arms I checked,
Grew wan the forehead of the maid with golden armlet decked.

முயக்கிடைத் தண்வளி போழப் பசப்புற்ற 
பேதை பெருமழைக் கண்.

As we embraced a breath of wind found entrance there;
The maid's large liquid eyes were dimmed with care.

கண்ணின் பசப்போ பருவரல் எய்தின்றே 
ஒண்ணுதல் செய்தது கண்டு.

The dimness of her eye felt sorrow now,
Beholding what was done by that bright brow.