திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

 கண்ணோட்டம் என்னும் கழிபெருங் காரிகை 
உண்மையான் உண்டிவ் வுலகு.

Since true benignity, that grace exceeding great, resides
In kingly souls, world in happy state abides.

 கண்ணோட்டத் துள்ளது உலகியல் அஃதிலார் 
உண்மை நிலக்குப் பொறை.
The world goes on its wonted way, since grace benign is there;
All other men are burthen for the earth to bear.

 பண்என்னாம் பாடற்கு இயைபின்றேல் கண்என்னாம் 
கண்ணோட்டம் இல்லாத கண்.
Where not accordant with the song, what use of sounding chords?
What gain of eye that no benignant light affords?.

 உளபோல் முகத்தெவன் செய்யும் அளவினால் 
கண்ணோட்டம் இல்லாத கண்.
The seeming eye of face gives no expressive light,
When not with duly meted kindness bright.

 கண்ணிற்கு அணிகலம் கண்ணோட்டம் அஃதின்றேல் 
புண்ணென்று உணரப் படும்.
Benignity is eyes' adorning grace;
Without it eyes are wounds disfiguring face.

 மண்ணோ டியைந்த மரத்தனையர் கண்ணோ 
டியைந்துகண் ணோடா தவர்.
Whose eyes 'neath brow infixed diffuse no ray
Of grace; like tree in earth infixed are they.

 கண்ணோட்டம் இல்லவர் கண்ணிலர் கண்ணுடையார் 
கண்ணோட்டம் இன்மையும் இல்.
Eyeless are they whose eyes with no benignant lustre shine;
Who've eyes can never lack the light of grace benign.

 கருமம் சிதையாமல் கண்ணோட வல்லார்க்கு 
உரிமை உடைத்திவ் வுலகு.
Who can benignant smile, yet leave no work undone;
By them as very own may all the earth be won.

 ஒறுத்தாற்றும் பண்பினார் கண்ணும்கண் ணோடிப் 
பொறுத்தாற்றும் பண்பே தலை.
To smile on those that vex, with kindly face,
Enduring long, is most excelling grace.

 பெயக்கண்டும் நஞ்சுண் டமைவர் நயத்தக்க 
நாகரிகம் வேண்டு பவர்.
They drink with smiling grace, though poison interfused they see,
Who seek the praise of all-esteemed courtesy.