திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

 கரவாது உவந்தீயும் கண்ணன்னார் கண்ணும் 
இரவாமை கோடி உறும்.

Ten million-fold 'tis greater gain, asking no alms to live,
Even from those, like eyes in worth, who nought concealing gladly give.

 இரந்தும் உயிர்வாழ்தல் வேண்டின் பரந்து 
கெடுக உலகியற்றி யான்.
If he that shaped the world desires that men should begging go,
Through life's long course, let him a wanderer be and perish so.

 இன்மை இடும்பை இரந்துதீர் வாமென்னும் 
வன்மையின் வன்பாட்ட தில்.
Nothing is harder than the hardness that will say,
'The plague of penury by asking alms we'll drive away'.

 இடமெல்லாம் கொள்ளாத் தகைத்தே இடமில்லாக் 
காலும் இரவொல்லாச் சால்பு.
Who ne'er consent to beg in utmost need, their worth
Has excellence of greatness that transcends the earth.

 தெண்ணீர் அடுபுற்கை ஆயினும் தாள்தந்தது 
உண்ணலின் ஊங்கினிய தில்.
Nothing is sweeter than to taste the toil-won cheer,
Though mess of pottage as tasteless as the water clear.

 ஆவிற்கு நீரென்று இரப்பினும் நாவிற்கு 
இரவின் இளிவந்த தில்.
E'en if a draught of water for a cow you ask,
Nought's so distasteful to the tongue as beggar's task.

 இரப்பன் இரப்பாரை எல்லாம் இரப்பின் 
கரப்பார் இரவன்மின் என்று.
One thing I beg of beggars all, 'If beg ye may,
Of those who hide their wealth, beg not, I pray'.

 இரவென்னும் ஏமாப்பில் தோணி கரவென்னும் 
பார்தாக்கப் பக்கு விடும்.
The fragile bark of beggary
Wrecked on denial's rock will lie.

 இரவுள்ள உள்ளம் உருகும் கரவுள்ள 
உள்ளதூஉம் இன்றிக் கெடும்.
The heart will melt away at thought of beggary,
With thought of stern repulse 'twill perish utterly.

 கரப்பவர்க்கு யாங்கொளிக்கும் கொல்லோ இரப்பவர் 
சொல்லாடப் போஒம் உயிர்.
E'en as he asks, the shamefaced asker dies;
Where shall his spirit hide who help denies? .