திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

 மனைவிழைவார் மாண்பயன் எய்தார் வினைவிழையார் 
வேண்டாப் பொருளும் அது.

Who give their soul to love of wife acquire not nobler gain;
Who give their soul to strenuous deeds such meaner joys disdain.

 பேணாது பெண்விழைவான் ஆக்கம் பெரியதோர் 
நாணாக நாணுத் தரும்.
Who gives himself to love of wife, careless of noble name
His wealth will clothe him with o'erwhelming shame.

 இல்லாள்கண் தாழ்ந்த இயல்பின்மை எஞ்ஞான்றும் 
நல்லாருள் நாணுத் தரும்.
Who to his wife submits, his strange, unmanly mood
Will daily bring him shame among the good.

 மனையாளை அஞ்சும் மறுமையி லாளன் 
வினையாண்மை வீறெய்த லின்று.
No glory crowns e'en manly actions wrought
By him who dreads his wife, nor gives the other world a thought.

 இல்லாளை அஞ்சுவான் அஞ்சுமற் றெஞ்ஞான்றும் 
நல்லார்க்கு நல்ல செயல்.
Who quakes before his wife will ever tremble too,
Good deeds to men of good deserts to do.

 இமையாரின் வாழினும் பாடிலரே இல்லாள் 
அமையார்தோள் அஞ்சு பவர்.
Though, like the demi-gods, in bliss they dwell secure from harm,
Those have no dignity who fear the housewife's slender arm.

 பெண்ணேவல் செய்தொழுகும் ஆண்மையின் நாணுடைப் 
பெண்ணே பெருமை உடைத்து.
The dignity of modest womanhood excels
His manliness, obedient to a woman's law who dwells.

 நட்டார் குறைமுடியார் நன்றாற்றார் நன்னுதலாள் 
பெட்டாங்கு ஒழுகு பவர்.
In Who to the will of her with beauteous brow their lives conform,
Aid not their friends in need, nor acts of charity perform.

 அறவினையும் ஆன்ற பொருளும் பிறவினையும் 
பெண்ஏவல் செய்வார்கண் இல்.
No virtuous deed, no seemly wealth, no pleasure, rests
With them who live obedient to their wives' behests.

 எண்சேர்ந்த நெஞ்சத் திடனுடையார்க்கு எஞ்ஞான்றும் 
பெண்சேர்ந்தாம் பேதைமை இல்.
Where pleasures of the mind, that dwell in realms of thought, abound,
Folly, that springs from overweening woman's love, is never found.