திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

பாலொடு தேன்கலந் தற்றே பணிமொழி 
வாலெயிறு ஊறிய நீர்.

The dew on her white teeth, whose voice is soft and low,
Is as when milk and honey mingled flow.

உடம்பொடு உயிரிடை என்னமற் றன்ன 
மடந்தையொடு எம்மிடை நட்பு.

Between this maid and me the friendship kind
Is as the bonds that soul and body bind.

கருமணியிற் பாவாய்நீ போதாயாம் வீழும் 
திருநுதற்கு இல்லை இடம்.

For her with beauteous brow, the maid I love, there place is none;
To give her image room, O pupil of mine eye, begone! .

வாழ்தல் உயிர்க்கன்னள் ஆயிழை சாதல் 
அதற்கன்னள் நீங்கும் இடத்து.

Life is she to my very soul when she draws nigh;
Dissevered from the maid with jewels rare, I die!.

உள்ளுவன் மன்யான் மறப்பின் மறப்பறியேன் 
ஒள்ளமர்க் கண்ணாள் குணம்.

I might recall, if I could once forget; but from my heart
Her charms fade not, whose eyes gleam like the warrior's dart.

கண்ணுள்ளின் போகார் இமைப்பின் பருகுவரா 
நுண்ணியர்எம் காத லவர்.

My loved one's subtle form departs not from my eyes;
I wink them not, lest I should pain him where he lies.

கண்ணுள்ளார் காத லவராகக் கண்ணும் 
எழுதேம் கரப்பாக்கு அறிந்து.

My love doth ever in my eyes reside;
I stain them not, fearing his form to hide.

நெஞ்சத்தார் காத லவராக வெய்துண்டல் 
அஞ்சுதும் வேபாக் கறிந்து.

Within my heart my lover dwells; from food I turn
That smacks of heat, lest he should feel it burn.

இமைப்பின் கரப்பாக்கு அறிவல் அனைத்திற்கே 
ஏதிலர் என்னும்இவ் வூர்.

I fear his form to hide, nor close my eyes:
'Her love estranged is gone!' the village cries.

உவந்துறைவர் உள்ளத்துள் என்றும் இகந்துறைவர் 
ஏதிலர் என்னும்இவ் வூர்.

Rejoicing in my very soul he ever lies;
'Her love estranged is gone far off!' the village cries.