திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

நினைத்தொன்று சொல்லாயோ நெஞ்சே எனைத்தொன்றும் 
எவ்வநோய் தீர்க்கும் மருந்து.

My heart, canst thou not thinking of some med'cine tell,
Not any one, to drive away this grief incurable?.

காதல் அவரிலர் ஆகநீ நோவது 
பேதைமை வாழியென் நெஞ்சு.

Since he loves not, thy smart
Is folly, fare thee well my heart!.

இருந்துள்ளி என்பரிதல் நெஞ்சே பரிந்துள்ளல் 
பைதல்நோய் செய்தார்கண் இல்.

What comes of sitting here in pining thought, O heart? He knows
No pitying thought, the cause of all these wasting woes.

கண்ணும் கொளச்சேறி நெஞ்சே இவையென்னைத் 
தின்னும் அவர்க்காணல் உற்று.

O rid me of these eyes, my heart; for they,
Longing to see him, wear my life away.

செற்றார் எனக்கை விடல்உண்டோ நெஞ்சேயாம் 
உற்றால் உறாஅ தவர்.

O heart, as a foe, can I abandon utterly
Him who, though I long for him, longs not for me?.

கலந்துணர்த்தும் காதலர்க் கண்டாற் புலந்துணராய் 
பொய்க்காய்வு காய்திஎன் நெஞ்சு.

My heart, false is the fire that burns; thou canst not wrath maintain,
If thou thy love behold, embracing, soothing all thy pain.

காமம் விடுஒன்றோ நாண்விடு நன்னெஞ்சே 
யானோ பொறேன்இவ் விரண்டு.

Or bid thy love, or bid thy shame depart;
For me, I cannot bear them both, my worthy heart!.

பரிந்தவர் நல்காரென்று ஏங்கிப் பிரிந்தவர் 
பின்செல்வாய் பேதைஎன் நெஞ்சு.

Thou art befooled, my heart, thou followest him who flees from thee;
And still thou yearning criest: 'He will nor pity show nor love to me.'.

உள்ளத்தார் காத லவரால் உள்ளிநீ 
யாருழைச் சேறியென் நெஞ்சு.

My heart! my lover lives within my mind;
Roaming, whom dost thou think to find?.

துன்னாத் துறந்தாரை நெஞ்சத்து உடையேமா 
இன்னும் இழத்தும் கவின்.

If I should keep in mind the man who utterly renounces me,
My soul must suffer further loss of dignity.