திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

 கண்தாம் கலுழ்வ தெவன்கொலோ தண்டாநோய் 
தாம்காட்ட யாம்கண் டது.

They showed me him, and then my endless pain
I saw: why then should weeping eyes complain?.

 தெரிந்துணரா நோக்கிய உண்கண் பரிந்துணராப் 
பைதல் உழப்பது எவன்.
How glancing eyes, that rash unweeting looked that day,
With sorrow measureless are wasting now away!.

 கதுமெனத் தாநோக்கித் தாமே கலுழும் 
இதுநகத் தக்க துடைத்து.
The eyes that threw such eager glances round erewhile
Are weeping now. Such folly surely claims a smile!.

 பெயலாற்றா நீருலந்த உண்கண் உயலாற்றா 
உய்வில்நோய் என்கண் நிறுத்து.
Those eyes have wept till all the fount of tears is dry,
That brought upon me pain that knows no remedy.

 படலாற்றா பைதல் உழக்கும் கடலாற்றாக் 
காமநோய் செய்தஎன் கண்.
The eye that wrought me more than sea could hold of woes,
Is suffering pangs that banish all repose.

 ஓஒ இனிதே எமக்கிந்நோய் செய்தகண் 
தாஅம் இதற்பட் டது.
Oho! how sweet a thing to see! the eye
That wrought this pain, in the same gulf doth lie.

 உழந்துழந் துள்நீர் அறுக விழைந்திழைந்து 
வேண்டி அவர்க்கண்ட கண்.
Aching, aching, let those exhaust their stream,
That melting, melting, that day gazed on him.

 பேணாது பெட்டார் உளர்மன்னோ மற்றவர்க் 
காணாது அமைவில கண்.
Who loved me once, onloving now doth here remain;
Not seeing him, my eye no rest can gain.

 வாராக்கால் துஞ்சா வரின்துஞ்சா ஆயிடை 
ஆரஞர் உற்றன கண்.
When he comes not, all slumber flies; no sleep when he is there;
Thus every way my eyes have troubles hard to bear.

 மறைபெறல் ஊரார்க்கு அரிதன்றால் எம்போல் 
அறைபறை கண்ணார் அகத்து.
It is not hard for all the town the knowledge to obtain,
When eyes, as mine, like beaten tambours, make the mystery plain.