திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

மாலையோ அல்லை மணந்தார் உயிருண்ணும் 
வேலைநீ வாழி பொழுது.

Thou art not evening, but a spear that doth devour
The souls of brides; farewell, thou evening hour!.

புன்கண்ணை வாழி மருள்மாலை எம்கேள்போல் 
வன்கண்ண தோநின் துணை.

Thine eye is sad; Hail, doubtful hour of eventide!
Of cruel eye, as is my spouse, is too thy bride?.

பனிஅரும்பிப் பைதல்கொள் மாலை துனிஅரும்பித் 
துன்பம் வளர வரும்.

With buds of chilly dew wan evening's shade enclose;
My anguish buds space and all my sorrow grows.

காதலர் இல்வழி மாலை கொலைக்களத்து 
ஏதிலர் போல வரும்.

When absent is my love, the evening hour descends,
As when an alien host to field of battle wends.

காலைக்குச் செய்தநன்று என்கொல் எவன்கொல்யான் 
மாலைக்குச் செய்த பகை.

O morn, how have I won thy grace? thou bring'st relief
O eve, why art thou foe! thou dost renew my grief.

மாலைநோய் செய்தல் மணந்தார் அகலாத 
காலை அறிந்த திலேன்.

The pangs that evening brings I never knew,
Till he, my wedded spouse, from me withdrew.

காலை அரும்பிப் பகலெல்லாம் போதாகி 
மாலை மலரும்இந் நோய்.

My grief at morn a bud, all day an opening flower,
Full-blown expands in evening hour.

அழல்போலும் மாலைக்குத் தூதாகி ஆயன் 
குழல்போலும் கொல்லும் படை.

The shepherd's pipe is like a murderous weapon, to my ear,
For it proclaims the hour of ev'ning's fiery anguish near.

பதிமருண்டு பைதல் உழக்கும் மதிமருண்டு 
மாலை படர்தரும் போழ்து.

If evening's shades, that darken all my soul, extend;
From this afflicted town will would of grief ascend.

பொருள்மாலை யாளரை உள்ளி மருள்மாலை 
மாயும்என் மாயா உயிர்.

This darkening eve, my darkling soul must perish utterly;
Remembering him who seeks for wealth, but seeks not me.