திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

நயந்தவர்க்கு நல்காமை நேர்ந்தேன் பசந்தவென் 
பண்பியார்க்கு உரைக்கோ பிற.

I willed my lover absent should remain;
Of pining's sickly hue to whom shall I complain?.

அவர்தந்தார் என்னும் தகையால் இவர்தந்தென் 
மேனிமேல் ஊரும் பசப்பு.

'He gave': this sickly hue thus proudly speaks,
Then climbs, and all my frame its chariot makes.

சாயலும் நாணும் அவர்கொண்டார் கைம்மாறா 
நோயும் பசலையும் தந்து.

Of comeliness and shame he me bereft,
While pain and sickly hue, in recompense, he left.

உள்ளுவன் மன்யான் உரைப்பது அவர்திறமால் 
கள்ளம் பிறவோ பசப்பு.

I meditate his words, his worth is theme of all I say,
This sickly hue is false that would my trust betray.

உவக்காண்எம் காதலர் செல்வார் இவக்காண்என் 
மேனி பசப்பூர் வது.

My lover there went forth to roam;
This pallor of my frame usurps his place at home.

விளக்கற்றம் பார்க்கும் இருளேபோல் கொண்கன் 
முயக்கற்றம் பார்க்கும் பசப்பு.

As darkness waits till lamp expires, to fill the place,
This pallor waits till I enjoy no more my lord's embrace.

புல்லிக் கிடந்தேன் புடைபெயர்ந்தேன் அவ்வளவில் 
அள்ளிக்கொள் வற்றே பசப்பு.

I lay in his embrace, I turned unwittingly;
Forthwith this hue, as you might grasp it, came on me.

பசந்தாள் இவள்என்பது அல்லால் இவளைத் 
துறந்தார் அவர்என்பார் இல்.

On me, because I pine, they cast a slur;
But no one says, 'He first deserted her.'.

பசக்கமன் பட்டாங்கென் மேனி நயப்பித்தார் 
நன்னிலையர் ஆவர் எனின்.

Well! let my frame, as now, be sicklied o'er with pain,
If he who won my heart's consent, in good estate remain!.

பசப்பெனப் பேர்பெறுதல் நன்றே நயப்பித்தார் 
நல்காமை தூற்றார் எனின்.

'Tis well, though men deride me for my sickly hue of pain;
If they from calling him unkind, who won my love, refrain.