திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

 மறைப்பேன்மன் யானிஃதோ நோயை இறைப்பவர்க்கு 
ஊற்றுநீர் போல மிகும்.

I would my pain conceal, but see! it surging swells,
As streams to those that draw from ever-springing wells.

 கரத்தலும் ஆற்றேன்இந் நோயைநோய் செய்தார்க்கு 
உரைத்தலும் நாணுத் தரும்.
I cannot hide this pain of mine, yet shame restrains
When I would tell it out to him who caused my pains.

 காமமும் நாணும் உயிர்காவாத் தூங்கும்என் 
நோனா உடம்பின் அகத்து.
My soul, like porter's pole, within my wearied frame,
Sustains a two-fold burthen poised, of love and shame.

 காமக் கடல்மன்னும் உண்டே அதுநீந்தும் 
ஏமப் புணைமன்னும் இல்.
A sea of love, 'tis true, I see stretched out before,
But not the trusty bark that wafts to yonder shore.

 துப்பின் எவனாவர் மன்கொல் துயர்வரவு 
நட்பினுள் ஆற்று பவர்.
Who work us woe in friendship's trustful hour,
What will they prove when angry tempests lower?.

 இன்பம் கடல்மற்றுக் காமம் அஃதடுங்கால் 
துன்பம் அதனிற் பெரிது.
A happy love 's sea of joy; but mightier sorrows roll
From unpropitious love athwart the troubled soul.

 காமக் கடும்புனல் நீந்திக் கரைகாணேன் 
யாமத்தும் யானே உளேன்.
I swim the cruel tide of love, and can no shore descry,
In watches of the night, too, 'mid the waters, only I!.

 மன்னுயிர் எல்லாம் துயிற்றி அளித்திரா 
என்னல்லது இல்லை துணை.
All living souls in slumber soft she steeps;
But me alone kind night for her companing keeps!.

 கொடியார் கொடுமையின் தாம்கொடிய விந்நாள் 
நெடிய கழியும் இரா.
More cruel than the cruelty of him, the cruel one,
In these sad times are lengthening hours of night I watch alone.

 உள்ளம்போன்று உள்வழிச் செல்கிற்பின் வெள்ளநீர் 
நீந்தல மன்னோஎன் கண்.
When eye of mine would as my soul go forth to him,
It knows not how through floods of its own tears to swim.