திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

காமம் உழந்து வருந்தினார்க்கு ஏமம் 
மடலல்லது இல்லை வலி.

To those who 've proved love's joy, and now afflicted mourn,
Except the helpful 'horse of palm', no other strength remains.

நோனா உடம்பும் உயிரும் மடலேறும் 
நாணினை நீக்கி நிறுத்து.

My body and my soul, that can no more endure,
Will lay reserve aside, and mount the 'horse of palm'.

நாணொடு நல்லாண்மை பண்டுடையேன் இன்றுடையேன் 
காமுற்றார் ஏறும் மடல்.

I once retained reserve and seemly manliness;
To-day I nought possess but lovers' 'horse of palm'.

காமக் கடும்புனல் உய்க்கும் நாணொடு 
நல்லாண்மை என்னும் புணை.

Love's rushing tide will sweep away the raft
Of seemly manliness and shame combined.

தொடலைக் குறுந்தொடி தந்தாள் மடலொடு 
மாலை உழக்கும் துயர்.

The maid that slender armlets wears, like flowers entwined,
Has brought me 'horse of palm,' and pangs of eventide!.

மடலூர்தல் யாமத்தும் உள்ளுவேன் மன்ற 
படல்ஒல்லா பேதைக்கென் கண்.

Of climbing 'horse of palm' in midnight hour, I think;
My eyes know no repose for that same simple maid.

கடலன்ன காமம் உழந்தும் மடலேறாப் 
பெண்ணின் பெருந்தக்க தில்.

There's nought of greater worth than woman's long-enduring soul,
Who, vexed by love like ocean waves, climbs not the 'horse of palm'.

நிறையரியர் மன்அளியர் என்னாது காமம் 
மறையிறந்து மன்று படும்.

In virtue hard to move, yet very tender, too, are we;
Love deems not so, would rend the veil, and court publicity!.

அறிகிலார் எல்லாரும் என்றேஎன் காமம் 
மறுகின் மறுகும் மருண்டு.

'There's no one knows my heart,' so says my love,
And thus, in public ways, perturbed will rove.

யாம்கண்ணின் காண நகுப அறிவில்லார் 
யாம்பட்ட தாம்படா ஆறு.

Before my eyes the foolish make a mock of me,
Because they ne'er endured the pangs I now must drie.