திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

 இன்மையின் இன்னாதது யாதெனின் இன்மையின் 
இன்மையே இன்னா தது.

You ask what sharper pain than poverty is known;
Nothing pains more than poverty, save poverty alone.

 இன்மை எனவொரு பாவி மறுமையும் 
இம்மையும் இன்றி வரும்.
Malefactor matchless! poverty destroys
This world's and the next world's joys.

 தொல்வரவும் தோலும் கெடுக்கும் தொகையாக 
நல்குரவு என்னும் நசை.
Importunate desire, which poverty men name,
Destroys both old descent and goodly fame.

 இற்பிறந்தார் கண்ணேயும் இன்மை இளிவந்த 
சொற்பிறக்கும் சோர்வு தரும்.
From penury will spring, 'mid even those of noble race,
Oblivion that gives birth to words that bring disgrace.

 நல்குரவு என்னும் இடும்பையுள் பல்குரைத் 
துன்பங்கள் சென்று படும்.
From poverty, that grievous woe,
Attendant sorrows plenteous grow.

 நற்பொருள் நன்குணர்ந்து சொல்லினும் நல்கூர்ந்தார் 
சொற்பொருள் சோர்வு படும்.
Though deepest sense, well understood, the poor man's words convey,
Their sense from memory of mankind will fade away.

 அறஞ்சாரா நல்குரவு ஈன்றதா யானும் 
பிறன்போல நோக்கப் படும்.
From indigence devoid of virtue's grace,
The mother e'en that bare, estranged, will turn her face.

 இன்றும் வருவது கொல்லோ நெருநலும் 
கொன்றது போலும் நிரப்பு.
And will it come today as yesterday,
The grief of want that eats my soul away?.

 நெருப்பினுள் துஞ்சலும் ஆகும் நிரப்பினுள் 
யாதொன்றும் கண்பாடு அரிது.
Amid the flames sleep may men's eyelids close,
In poverty the eye knows no repose.

 துப்புர வில்லார் துவரத் துறவாமை 
உப்பிற்கும் காடிக்கும் கூற்று.
Unless the destitute will utterly themselves deny,
They cause their neighbour's salt and vinegar to die.