திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

பிறன்பொருளாள் பெட்டொழுகும் பேதைமை ஞாலத்து 
அறம்பொருள் கண்டார்கண் இல்.

Who laws of virtue and possession's rights have known,
Indulge no foolish love of her by right another's own.

அறன்கடை நின்றாருள் எல்லாம் பிறன்கடை 
நின்றாரின் பேதையார் இல்.

No fools, of all that stand from virtue's pale shut out,
Like those who longing lurk their neighbour's gate without.

விளிந்தாரின் வேறல்லர் மன்ற தெளிந்தாரில் 
தீமை புரிந்துதொழுகு வார்.

They're numbered with the dead, e'en while they live, -how otherwise?
With wife of sure confiding friend who evil things devise.

எனைத்துணையர் ஆயினும் என்னாம் தினைத்துணையும் 
தேரான் பிறனில் புகல்.

How great soe'er they be, what gain have they of life,
Who, not a whit reflecting, seek a neighbour's wife.

எளிதென இல்லிறப்பான் எய்துமெஞ் ஞான்றும் 
விளியாது நிற்கும் பழி.

'Mere triflel' saying thus, invades the home, so he ensures.
A gain of guilt that deathless aye endures.

பகைபாவம் அச்சம் பழியென நான்கும் 
இகவாவாம் இல்லிறப்பான் கண்.

Who home ivades, from him pass nevermore,
Hatred and sin, fear, foul disgrace; these four.

அறனியலான் இல்வாழ்வான் என்பான் பிறனியலாள் 
பெண்மை நயவா தவன்.

Who sees the wife, another's own, with no desiring eye
In sure domestic bliss he dwelleth ever virtuously.

பிறன்மனை நோக்காத பேராண்மை சான்றோர்க்கு 
அறனொன்றோ ஆன்ற வொழுக்கு.

Manly excellence, that looks not on another's wife,
Is not virtue merely, 'tis full 'propriety' of life.

நலக்குரியார் யாரெனின் நாமநீர் வைப்பின் 
பிறர்க்குரியாள் தோள்தோயா தார்.

Who 're good indeed, on earth begirt by ocean's gruesome tide?
The men who touch not her that is another's bride.

அறன்வரையான் அல்ல செயினும் பிறன்வரையாள் 
பெண்மை நயவாமை நன்று.

Though virtue's bounds he pass, and evil deeds hath wrought;
At least, 'tis good if neighbour's wife he covet not.