திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

அகழ்வாரைத் தாங்கும் நிலம்போலத் தம்மை 
இகழ்வார்ப் பொறுத்தல் தலை.

As earth bears up the men who delve into her breast,
To bear with scornful men of virtues is the best.

பொறுத்தல் இறப்பினை என்றும் அதனை 
மறத்தல் அதனினும் நன்று.

Forgiving trespasses is good always;
Forgetting them hath even higher praise;.

இன்நம்யுள் இன்மை விருந்தொரால் வன்மையுள் 
வன்மை மடவார்ப் பொறை.

The sorest poverty is bidding guest unfed depart;
The mightiest might to bear with men of foolish heart.

நிறையுடைமை நீங்காமை வேண்டின் பொற்யுடைமை 
போற்றி யொழுகப் படும்.

Seek'st thou honour never tarnished to retain;
So must thou patience, guarding evermore, maintain.

ஒறுத்தாரை ஒன்றாக வையாரே வைப்பர் 
பொறுத்தாரைப் பொன்போற் பொதிந்து.

Who wreak their wrath as worthless are despised;
Who patiently forbear as gold are prized.

ஒறுத்தார்க்கு ஒருநாளை இன்பம் பொறுத்தார்க்குப் 
பொன்றுந் துணையும் புகழ்.

Who wreak their wrath have pleasure for a day;
Who bear have praise till earth shall pass away.

திறனல்ல தற்பிறர் செய்யினும் நோநொந்து 
அறனல்ல செய்யாமை நன்று.

Though others work thee ill, thus shalt thou blessing reap;
Grieve for their sin, thyself from vicious action keep!.

மிகுதியான் மிக்கவை செய்தாரைத் தாந்தம் 
தகுதியான் வென்று விடல்.

With overweening pride when men with injuries assail,
By thine own righteous dealing shalt thou mightily prevail.

துறந்தாரின் தூய்மை உடையர் இறந்தார்வாய் 
இன்னாச்சொல் நோற்கிற் பவர்.

They who transgressors' evil words endure
With patience, are as stern ascetics pure.

உண்ணாது நோற்பார் பெரியர் பிறர்சொல்லும் 
இன்னாச்சொல் நோற்பாரின் பின்.

Though 'great' we deem the men that fast and suffer pain,
Who others' bitter words endure, the foremost place obtain.