திருவள்ளுவர் அருளிய திருக்குறள்

அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்குந்தாழ் ஆர்வலர் 
புன்கணீர் பூசல் தரும்.

And is there bar that can even love restrain?
The tiny tear shall make the lover's secret plain.

அன்பிலார் எல்லாம் தமக்குரியர் அன்புடையார் 
என்பும் உரியர் பிறர்க்கு.

The loveless to themselves belong alone;
The loving men are others' to the very bone.

அன்போடு இயைந்த வழக்கென்ப ஆருயிர்க்கு 
என்போடு இயைந்த தொடர்பு.

Of precious soul with body's flesh and bone,
The union yields one fruit, the life of love alone.

அன்புஈனும் ஆர்வம் உடைமை அதுஈனும் 
நண்பு என்னும் நாடாச் சிறப்பு.

From love fond yearning springs for union sweet of minds;
And that the bond of rare excelling friendship binds.

அன்புற்று அமர்ந்த வழக்கென்ப வையகத்து 
இன்புற்றார் எய்தும் சிறப்பு.

They say that the felicity which those who, after
enjoying the pleasure (of the conjugal state) in this world, obtain in
heaven is the result of their domestic state imbued with love.

அறத்திற்கே அன்புசார் பென்ப அறியார் 
மறத்திற்கும் அஃதே துணை.

The unwise deem love virtue only can sustain,
It also helps the man who evil would restrain.

என்பி லதனை வெயில்போலக் காயுமே 
அன்பி லதனை அறம்.

As sun's fierce ray dries up the boneless things,
So loveless beings virtue's power to nothing brings.

அன்பகத் தில்லா உயிர்வாழ்க்கை வன்பாற்கண் 
வற்றல் மரந்தளிர்த் தற்று.

The loveless soul, the very joys of life may know,
When flowers, in barren soil, on sapless trees, shall blow.

புறத்துறுப் பெல்லாம் எவன்செய்யும் யாக்கை 
அகத்துறுப்பு அன்பி லவர்க்கு.

Though every outward part complete, the body's fitly framed;
What good, when soul within, of love devoid, lies halt and maimed?.

அன்பின் வழியது உயிர்நிலை அஃதிலார்க்கு 
என்புதோல் போர்த்த உடம்பு.

Bodies of loveless men are bony framework clad with skin;
Then is the body seat of life, when love resides within.